خوابی دیدم

دیشب

دیشب که می آمد

انعکاس صدای پروین

از مشتری .

دیشب که غوطه می خورد

ستاره درآغوشم .

دیشب که نوازش می کرد

سوز سردی سراسر بدن سردم را .

 

دیدم

آمده است .

لمسش کردم .

سرد بود .

می کرد مست مرا

عطر نفسش .

 

آه...

چقدر کشیدم

انتظارش را .

چقدر می خواست دلم

که یکی شوم

با او .

با او که صدای نفسش

بود ترانه ی زندگی ام .

زندگی ای که رفت ،

با رفتنش .

رفت و نبرد با خودش مرا .

گذاشت تنهایم .

نداشتم انتظارش را .

 

خواب دیدم

می بارد بارانی که

می شست آرزوهایم را .

برد سیلش

لاشه هایشان را هم .

 

دیدم شده ام پیر

فرتوت و طوطی وار

می کرد

غم در گوشم نجوای مرگ .

 

آینه ای بود در خانه ام

خودم بودم

تنها کسی که می دیدم .

آینه ی دق بود .

 

می آمد صدای بوفی

گویا سفید

از تک پنجره ی خانه ام .

 

خواب دیدم ...

خواب نبود ،

کابوس بود .

نبود هیچکس غیر خودم.

خدا هم نبود حتی .

تنها بودم .

تنها .

بود از من به من نزدیکتر تنهایی.

چنان که بود بویش

در بینی ام ،

و شد به رنگ او

رنگ چشمانم .

 

کشیدم فریادی که

فوران وجودم بود

اما انگار

فریادم

نداشت صدایی .

 

خسته بودم

خسته تر از هر خسته ای .

بیداری نداشت خوابم ،

مرده بودم شاید .

شاید

شاید پیمانه ی زمان

ته کشیده بود .

شاید

فرو می رفت

زندگی

در گرداب عدم .

شاید ...

 

اما فهمیدم

خوابم اکنون .

اکنون که می کنم صرفش به نوشتن .

آن ها همه بود

زندگی حقیقی ام ،

خواب نبود .

اکنون خوابم

اکنون که مینویسم .

رویایی شیرین .

 

 

بهمن خسروجردی

دانشجوی کارشناسی پرستاری

نظرات شما عزیزان: